برای تنهایی کودکان سرزمینم

دلم بدجوری شکایت داره ... ازدوستم ... که می دانست وچیزی نگفت... می دانست من دیوانه ی کودکان هستم و به من نگفت بر سر باربد کوچک چه آمده...  نگفت که "از اینکه مادران بدبخت ایرانی نمی توانند حضانت کودکشان را حتی از دست یک معتاد به شیشه بگیرند" متاسف است ... او چیزی نگفت و من باید علیرغم داشتن دوستانی همدرد ، خبرهای تلخ سرزمینم را از ماهواره ی دیگران یا از اینترنت پر سرعت نفرین شده ی وطنم بشنوم و بخوانم... کسی نگران من نیست که "جنون دانستن" دارم ودر زیر فشار مسئولیتها و دردها و کمبودها و ... هنوز اصرار دارم که بمانم و بخوانم وبدانم و بنویسم و... شاید پیش از مرگ، حداقل یکی از رویاهایم به تحقق بپیوندد: رویای آرامش و سلامتی و لبخند کودکان جهان...  وقتی داشتم روی پایان نامه ام کار می کردم با خواندن خبرهای  قتل کودکان به دست پدران محترم، حالم به حدی بد میشد که دلم می خواست کاش آنقدر توان و شهامت داشتم که خودم را روبروی دادگستری!!! تهران، در اعتراض به قانون مزخرف "مالکیت پدر نسبت به فرزند" به آتش بکشم.... وقتی قاضی ها می گویند: پدر به دلیل قتل فرزند / بریدن سر فرزند / زنده زنده سوزاندن فرزند و... اعدام نمی شود / حبس ابد نمی شود ... چون به موجب شرع، پدر مالک فرزند است و فقط 2 تا حداکثر 10 سال زندانی میشود.... دلم می خواهد هر چه کلمه ی دین در کتابها هست را پاره کنم... واقعا خدا اینقدر بیرحم و نادان است که چنین قانونی را برای بشر وضع کند؟؟؟؟؟

 

دلم هوای مردن کرده/ بدجور...

وقتی داشتم غذا می خوردم، باربد داشت زنده زنده می سوخت.

وقتی داشتم چای می نوشیدم، باربد ضجه میزد: سوختم / سوختم.

وقتی داشتم می خوابیدم، باربد داشت در آتش دست وپا میزد / می دوید تا شاید از شدت درد سوختن کاسته شود.

وقتی داشتم خبرهای قتل هاله را می خواندم، باربد کوچک داشت جان می داد...

وقتی تلاش می کردم عکس های شکنجه ی هانیه ی 8 ساله را از ذهنم پاک کنم، باربد معصوم داشت تصویری دهشتناک از مرگی باور نکردنی را نقاشی می کرد...

باربد های سرزمینم نگاهشان به فعالان حقوق کودک دوخته شده... فعالانی که در انفرادی های حکومتی الهی، نیازمند معجزه ای هستند تا بار دیگر نفس کشیدن در هوای آزاد را تجربه کنند.

باربدهای بیگناه سرزمین نفرین شده ی من، هر روز زاده می شوند،  شکنجه می شوند، سربریده می شوند، سوزانده  می شوند ... تا مردم مسلمان و معتقد این خاک، هر سال به یاد کودک 6 ماه ی حسین، ناله و شیون سر دهند و بابت تک تک قطرات اشکی که می ریزند از خدایشان طلبکار شوند...

باربدها تنها هستند چون نسرین ها و زید آبادی ها و هاله ها و شیوا ها و .... نیستند تا با تحمل رنج های طاقت فرسا از آنان در مقابل قاتلان بی شماری که نام پدر را یدک می کشند، دفاع کنند...

کاش میشد احمق بود / نفهمید....

یاد تی اس الیوت افتادم:

سرزمین بی حاصل.................

اینجا که من هستم / روی قلعه ی حیوانات را هم سفید کرده اند....